Recensie: De tafel van Tarzan – Xander Jongejan
Op Twitter zag ik een oproepje van Xander Jongejan. Hij vroeg of een recensent/blogger zijn roman, De tafel van Tarzan, wilde recenseren. De voorkant is simpel en de titel trok mijn aandacht. Ik besloot te reageren. Vandaag vertel ik je meer over dit boek.
Het verhaal
In De tafel van Tarzan delen vader en zoon herinneringen aan hun gezinsleven. Na de dramatische dood van hun vrouw en moeder proberen ze grip te krijgen op deze herinneringen en op het onvermogen van de ander.
Mijn mening
De cover en de titel vielen me direct op. Het intrigeerde me en ik was nieuwsgierig naar het verhaal. Op bijzondere wijze kom je achter de verklaring van de titel.
De vader en de zoon komen om de beurt aan het woord. Het zijn korte herinneringen over de ander. Ze wisselen elkaar goed af en dit geeft het verhaal vaart. De verhouding tussen de vader en de zoon is heel interessant en geeft deze roman extra diepte.
De schrijfstijl van Xander Jongejan is heel makkelijk. Sommige zinnen zijn alleen erg kort en soms is dit hinderlijk. Er wordt veel aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Hierdoor gaat het verhaal zijn eigen leven leiden.
Het verhaal is heftig en wordt met weinig woorden verteld. De sfeer in het verhaal wordt duidelijk neergezet en je voelt de gevoelens van de vader en de zoon.
De tafel van Tarzan is een heftig verhaal en wordt met weinig worden verteld.
Liefs,
Veronique
*Bedankt Xander Jongejan voor het boek!
*Dit boek is een recensie-exemplaar. Meer informatie over recensie-exemplaren vind je hier.
*Dit artikel bevat affiliate links. Meer informatie is hier te vinden.
Dit boek kopen?
