Recensie: Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S. - Rosemarijn Milo

Het is tijd voor de laatste recensie van 2021! Blogmas is echt omgevlogen en ik vond het ongelofelijk leuk om te doen. Ik hoop dat je genoten hebt. Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S. van Rosemarijn Milo is de allerlaatste van dit jaar! Ben je klaar voor deze laatste?

Het verhaal van Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S.

Het was niet zomaar een jaar, dat van de zomer van 1944 tot de zomer van 1945. Voor P.M.C.J.S., in de wandeling Marth of Marthje, was het een jaar met meer schokkende ervaringen en gebeurtenissen dan veel mensen in hun hele leven te verstouwen krijgen. ‘Eén jaar uit het leven van P.M.J.C.S.’ is een intiem en indringend portret van een jonge moeder die de hongerwinter in Amsterdam moest zien te overleven. Het is tegelijkertijd een verslag van het leven van alledag en van de bijna onoverkomelijke problemen waarmee de mensen, met name de vrouwen, in die meedogenloze tijd geconfronteerd zijn geweest. Het verhaal is niet voor niets opgedragen aan ‘alle vrouwen die in bittere oorlogsomstandigheden een kind ter wereld (hebben) moeten brengen.’ Gelukkig voor Marthje was er in dat jaar van hongersnood ook veel muziek in huis. Dit boek is het afsluitende deel van een drieluik. De twee eerdere delen, ‘Een vervlogen droom – verslag van een te kort leven’ en ‘Het hoge woord – vijf vrouwen en een familiegeheim’, zijn bij dezelfde uitgever verschenen.

De recensie van ‘Het hoge woord’ lees je hier.

Mijn mening

De cover van ‘Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S.’ is heel gaaf. Het lijkt net een oud document, een beetje verweerd. Ik vind het heel mooi gedaan. Het past ook bij het verhaal.

Rosemarijn Milo beschrijft in dit verhaal het persoonlijke verhaal van haar moeder en ze neemt je mee tijdens het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende Hongerwinter. Ik vond dit heel interessant. Het voorwoord is heel duidelijk. Je weet dat dit verhaal gebaseerd is op het verhaal van haar moeder en dat vond ik een mooi gegeven. Daarnaast raakte het voorwoord me.

De stijl van Rosemarijn Milo is warm en fijn. Er is een bepaalde gemakkelijkheid waarmee Rosemarijn schrijft. De vorm van dit boek vind ik heel origineel. Het is namelijk in dagboekvorm. Hierdoor krijg je een intiem kijkje in het leven van Marth. De hoofdstukken zijn kort en de oude foto’s maken het helemaal af. Het geeft het een persoonlijk tintje.

Rosemarijn Milo geeft zelf ook commentaar op de gebeurtenissen en dat vond ik heel mooi. Je krijgt zo ook meer gevoel bij de gebeurtenissen. Ik vond wel de relaties onderling moeilijk te volgen. De meeste namen kon ik goed uit elkaar houden, maar soms gooide ik even de relaties door elkaar. Er is trouwens wel een namenlijst te vinden in het boek.

Het verhaal beschrijft natuurlijk een heftige periode. De Tweede Wereldoorlog, Hongerwinter en een gezin dat je moet onderhouden. Hierdoor vond ik het verhaal soms negatief overkomen. Je krijgt wel een mooi beeld van deze tijd.

Het is knap dat Rosemarijn Milo zo respectvol en eerlijk over haar moeder durft te schrijven. Petje af!